Sri Lanka

Alweer een maand geleden was ik onderweg van Thailand naar Sri Lanka, om daar samen met Janneke en haar vriend Tieske (die al ruim 2 weken op vakantie zijn in Sri Lanka) oud&nieuw te vieren. De laatste paar dagen in Bangkok waren niet zo boeiend en ik was echt klaar om een nieuw avontuur tegemoet te gaan. Na bijna 5 maanden in Zuid-Oost Azië ben ik toe aan iets nieuws. Vanuit Bangkok was het een aantal uurtjes vliegen naar het (nieuwe) vliegveld in Hambantota, in het zuiden van Sri Lanka. Het vliegveld is een jaar of 2 geleden geopend en gebouwd door de voormalige president van Sri Lanka, Rajapaksa. Het vliegveld wordt echter nauwelijks gebruikt, en het was dan ook apart om aan te komen op een gloednieuw, prachtig vliegveld met maar een handvol passagiers. Ik geloof dat er meer personeel aan het werk was dan dat er passagiers waren. We kregen dan ook een hartelijke ontvangst, omdat we ook nog eens de enige toeristen waren. Iedereen super vriendelijk, lachen en iedereen wilde meteen een praatje maken met mij en Sibylle. Het bleek een voorbode te zijn voor de rest van de reis door Sri Lanka – ik heb zelden een volk meegemaakt dat zo open is, verwelkomend tegenover toeristen staat en graag een gesprek met je aangaat (en ze spreken allemaal wel wat Engels). Na de douane was het dan eindelijk zo ver! Na 4 maanden zonder vrienden en familie stonden Sjaan & Ties al wild te zwaaien bij de uitgang van de terminal. Het was zo bizar om weer bekende gezichten te zien na zo'n lange tijd! Uiteraard even uitgebreid staan knuffelen en lachen en het was echt super fijn om weer in het gezelschap te zijn van vrienden uit Nederland, bijna te bizar om te geloven, en ik moest echt weer even wennen aan het gevoel, en mezelf in mijn arm knijpen om te controleren of ik niet droomde. Sjaan en Ties, de twee grootste schatten op aarde, hadden uiteraard alles tip-top geregeld en er stond een auto met chauffeur klaar om ons richting het zuiden naar een plaatsje aan de kust te brengen. Onderweg wordt er gezellig gekletst, nieuwtjes uitgewisseld en soms gewoon even met verbazing naar elkaar kijken en lachen. Na een kleine twee uur over een drukke provinciale weg komen we aan in het plaatsje Tangalle. Tangalle staat vooral bekend om zijn stranden en leuke guesthouses aan het strand, zonder dat het allemaal te massaal wordt. Aangezien het hoogseizoen is (kerst en oud&nieuw is altijd de drukste periode) was het lastig om goede accommodatie te vinden, en we besluiten dan ook om de eerste nacht genoegen te nemen met een goedkoop zweethok wat niet te duur is. We hadden twee kamers naast elkaar, met aan de voorkant een fijne plek om rustig te zitten en we hebben dan ook de rest van de middag een paar heerlijk koude pilsjes met elkaar gedronken, en 's avonds op het strand een hapje gegeten. Iedereen is moe na een lange dag reizen en we gaan dan ook op tijd naar bed, en besluiten om de volgende dag op tijd op te staan en op zoek te gaan naar een mooi guesthouse\hotelletje om de komende dagen rustig te verblijven. De volgende ochtend op tijd op gestaan en na een snel ontbijtje ga ik samen met Sibylle de guesthouses\resortjes een aantal kilometer verderop bekijken. Sjaan en Ties gaan te voet op pad langs het stand om daar te kijken, maar alle goede accommodatie was vol, en de enige optie was een hele dure kamer op een luxe resort. Met dit nieuws onderweg terug naar Sjaan en Ties, die rustig in het zonnetje zitten te wachten. Met een big smile verkondigt Sjaan dat ze het meest relaxte guesthouse ever hebben gevonden – voor een goede prijs, nog geen paar honderd meter van het zweethok van de nacht ervoor. Het was echt perfect, 2 eenvoudige maar nieuwe kamers, recht op het strand met prachtig uitzicht over de zee, palmbomen en het geluid van de golven. Echt heel erg veel geluk gehad dat we hier een aantal nachten kunnen blijven!

De komende dagen worden vooral gekenmerkt door veel op het strand rondhangen, rond rijden op de scooter, eten, lekker baco'tjes en coconut arrack'jes (local rum) met cola drinken, kaarten, slap zeveren, lachen, zwemmen en gewoon super relaxed niet al te veel doen. Uiteraard hebben we op 31 december even flink de bloemetjes buiten gezet en wat dat betreft was het weer een oud&nieuw zoals de afgelopen jaren – met een goeie borrel en volle bak gezelligheid. 's Avonds eerst lekker gegeten bij een restaurant in de buurt, en daarna terug naar het guesthouse, waar de eigenaars met de familie ondertussen al wild op een paar trommels aan het slaan waren. Na een tijdje begint het ineens kei en kei hard te regenen, dus we blijven hangen bij het guesthouse tot middernacht – en proosten daar op het nieuwe jaar met een fles bubbels die ik vanuit Thailand heb meegenomen.  Ondanks de regen toch maar nog op pad te gaan om elders het feest voort te zetten. Nog een aantal uurtje rondgelopen en overal langs het strand waren feestjes aan de gang. Geen idee hoe laat we thuis waren, maar het was in ieder geval laat genoeg ;-) . Nieuwjaarsdag gebruikt om weer een beetje bij te komen en en de volgende dag wilden we naar een nieuwe plek reizen. Helaas bleek in de ochtend dat Sibylle een buikgriepje had, waardoor reizen voor haar niet niet te doen was. We besluiten dan ook om nog een dagje langer te blijven en hier afscheid te nemen van Sjaan & Ties, die verder richting het zuidwesten trekken voor hun laatste weekje in Sri Lanka. Het was geweldig om weer even een paar dagen in het gezelschap te zijn van deze grote lieverds en het helpt een beetje om het gevoel van het missen van de mensen thuis even te verminderen! Na nog een paar hele dikke knuffels gaan we weer ieder voor zich de rest van het avontuur tegemoet.

Na een extra rustdag voor Sibylle in Tangalle de volgende dag per bus doorgereisd naar Galle, waar een groot, door een in 1663 door de Nederlanders gebouwd fort staat. Het fort is aan de kust, goed onderhouden en gigantisch groot, zo groot dat er aan de binnenkant van het fort een compleet dorp te vinden is. We zoeken een mooie kamer binnen de muren van het fort en blijven in totaal 2 nachten op deze bijzondere plek. Het grappige is, zodra je de muren van het fort binnen gaat heb je helemaal niet meer het gevoel dat je in Sri-Lanka, of in Azië bent. Het heeft veel meer de sfeer van een mediterraans dorp, door de gebruikte bouwmaterialen en de bouwstijl van de huizen. Sri-Lanka is, zoals vele landen in dit deel van de wereld, ook geraakt door de tsunami van 2004. Echter, door de hoge muren van het fort en het destijds zeer vooruitstrevende rioleringssysteem heeft de tsunami nauwelijks schade toegebracht aan het fort, en was het zelfs een van de plekken in de omgeving die direct na de tsunami meteen weer gebruikt kon worden. Toch een knap staaltje bouwwerk van die Nederlanders. Het is een mooie plek om lekker rond te lopen, te eten, koffietjes te drinken en foto's te maken van de verschillende bouwwerken binnen het fort en van het fort zelf. Na twee dagen in Galle is het tijd om afscheid te nemen van de kust, en besluiten we om richting het noorden te trekken, richting wat ze noemen 'the hill country'. Onderweg maken we een tussenstop in een van de vele nationale parken die Sri Lanka rijk is. Sri Lanka is een van de laatste plekken op de wereld waar olifanten nog in het wild leven. Hoewel het aantal wilde olifanten sterk gedaald is zijn er nog steeds duizenden, verspreidt over de verschillende parken. We vertrekken vroeg in de ochtend richting het noord-oosten, en gaan via verschillende bussen naar een plaatsje in de buurt van het udawalawe national park. Ondanks dat de bussen hier behoorlijk hard rijden, moeten ze constant stoppen om mensen van en aan boort te laten, en staat het verkeer in de verschillende dorpjes vaak vast. Dit maakt het reizen met de bus een behoorlijk langdurig proces. Daarnaast zitten de bussen overvol, en helemaal als er gestopt wordt langs een school, en er zo nu en dan hele hordes kinderen de bus in komen. Op dat soort momenten is de bus echt helemaal vol geramd en staat iedereen tegen elkaar aan geperst als sardientjes in een blik. Gelukkig hoeven die kinderen vaak niet zo ver, en is de bus een kwartier later al weer terug naar de normale hoeveelheid, wat nog steeds betekend dat er veel mensen in het gangpad moeten staan. Het is mooi om te zien dat iedereen het zo gelaten ondergaat, maar als je er meerdere uren per dag in zit, dan wordt het op een gegeven moment wel behoorlijk vermoeiend en vervelend. Na een halve dag in de bus zijn we dan ook blij om aan het begin van de middag een fijn guesthouse te hebben gevonden. Dezelfde dag nog een safari georganiseerd om de volgende ochtend vroeg naar het park te gaan. De volgende ochtend om 5:15 opgestaan en om 5:45 staat de jeep voor de deur te wachten. Het is nog fris en behoorlijk donker als we in de open jeep naar het park rijden. Om 06:00 uur rijden we (na een behoorlijk dure entreeprijs te hebben betaald) het park in. Aangezien er in het park ook luipaarden in het wild leven, zijn we hier eerst naar op zoek gegaan. Echter is de kans dat je deze vindt waanzinnig klein. Na ongeveer een uur hebben we gezocht op meerdere plekken, maar we zijn niet de enige in dit gebied, en er rijden andere jeeps af en aan. De gids besluit dan ook om door te rijden naar een ander gebied, maar terwijl we hiernaar onderweg zijn komt de jeep vast te zitten in een diepe kuil, nadat de chauffeur duidelijk iets te optimistisch was over de off-road capaciteiten van de loodzware en slechts door een 2-liter motor aangedreven TATA pickuptruck/safari jeep. Het lukt niet om op eigen kracht uit de kuil te komen, ondanks verwoede pogingen van verschillende personen. De band krijgt geen grip en slipt iedere keer door. Het is een kabaal van jewelste en dikke witte rook komt van de banden, die al weinig profiel hadden toen we aan de rit begonnen, maar na deze mishandeling nog kaler waren. Verschillende tactieken werden uit de kast gehaald, maar de ene was nog kanslozer dan de ander. Het was allemaal erg amateuristisch. De 1e jeep die kwam helpen droop onverrichter zaken weer af nadat de sleepkabel die ze gebruikten was gebroken. Iemand die gasten ooit verteld dat je die rustig op spanning moet laten komen en geen aanloopje moet nemen? De tweede jeep die kwam helpen had een kerel aan boord die de situatie eerst rustig van een afstandje bekeek, en daarna vanuit de juiste hoek de jeep achteruit de kuil uit trok. Eindelijk iemand met verstand van zaken, waarna we weer verder konden. De groep water buffels die niet al te ver verderop in een kuil met modder lagen te kijken was in ieder geval getrakteerd op een uur lang bulderende motoren, slippende banden en stinkend rubber. Echt eco-friendly was het allemaal niet, helaas. Eenmaal bevrijd konden we gelukkig ongestoord verder rijden, en hebben we nog veel mooie natuur kunnen zien. Olifanten zijn inderdaad massaal aanwezig en staan op verschillende plekken te grazen of lopen rond. Op verzoek worden we naar een rustig stuk van het park gereden en staan we stil aan de rand van een grote waterpartij. Het is fijn om gewoon even rustig rond te kijken zonder het geluid van de motor, en naar al het leven om je heen te kijken. In de boom verderop zit een hele familie apen. In het water verschillende soorten water buffels, en aan de overkant van het water zit een krokodil van zo'n 2 meter. Overal vliegen verschillende soorten vogels, groot en klein. Het is een mooi schouwspel. Daarna zijn we rustig teruggereden naar het guesthouse en onderweg komen we nog verschillende olifanten tegen. Dezelfde middag pakken we nog een bus die ons richting Haputale brengt, een van de rustige dorpjes aan de zuid-oost kant van 'the hill country'. Al snel na vertrek veranderd het landschap en kom je in een bergachtig gebied. Na een paar uur rijden komen we bij een weg die ons omhoog leidt richting Haputale, dat op 1300 meter gelegen is. De bus heeft er flink moeite mee, want de weg is stijl. De bussen zijn over het algemeen ook stok oud – dus het is altijd maar weer de vraag of alles het blijft doen. Vooral als ze met een rotgang naar beneden scheuren is het altijd hopen dat de remmen het niet begeven. Het zou in ieder geval niet de eerste keer zijn dat er in dit gebied een bus naar beneden stort vanwege slechte remmen. Het inhalen van trager vrachtverkeer is duidelijk een grote hobby van de gemiddelde chauffeur – en hoe langer ze vast zitten achter een trage voorligger – hoe meer risico ze nemen bij het inhalen. Helaas zitten we deze busrit voorin – en je krijgt dan ook alles mee – wat niet echt bevorderlijk is voor je gemoedsrust. Als we in Haputale aankomen trekt het ondertussen al flink dicht. Het is ongeveer halverwege de middag en grote mistige wolken trekken het dorp binnen. Het is fris en guur, en dan ook de hoogste tijd om een hotelletje op te zoeken. We vinden een kamer in het centrum, die op zich prima is, maar waarschijnlijk niet al te schoon, omdat mijn allergie (huisstofmijt) opspeelt en ik daardoor een slechte nacht heb. De volgende ochtend dan ook maar op zoek naar een ander guesthouse, deze keer een beetje buiten het dorp, aan de rand van een thee-plantage. Thee-plantages zijn hier in overvloed – zo'n beetje iedere heuvel staat er vol mee. De rest van de middag maken we een kleine wandeling in de buurt van het guesthouse en genieten van de mooie omgeving. Aan het einde van de middag komen de wolken weer binnen rollen en is het tijd om weer naar binnen te gaan. Het is duidelijk dat je hier vroeg op moet staan om van de omgeving te genieten, want met een beetje pech zie je hier na in de middag helemaal niks meer!

Het mooie aan Haputale en the hill country is dat er een spoorlijn dwars doorheen loopt. Deze spoorlijn staat bekend als een van de mooiste van de wereld, en reizen met de trein is dan ook de ideale manier om je hier te verplaatsen (alleen al omdat je hiermee de bus kan vermijden). De dag erna dan ook de trein gepakt naar het volgende stationnetje zo'n 10 kilometer verderop, en hier uitgestapt. Het is vandaag verkiezingsdag, en de destijds zittende president Rajapaksa hoopte voor de 3e keer op rij herkozen te worden. Er is behoorlijk veel spanning rondom de verkiezing, omdat de president behoorlijk onder vuur ligt vanwege beschuldigingen van corruptie, nepotisme (familie aan de macht helpen) en het vervolgen van politieke tegenstanders. Daarnaast heeft Rajapaksa in 2009 de langslepende burgeroorlog in Sri Lanka tussen de regering en de Tamil Tijgers beëindigd, maar dit alleen na zeer, zeer bloedige eindstrijd. Het is onduidelijk wat er precies gebeurd is omdat alle onafhankelijke waarnemers destijds het land uit zijn gestuurd – en tot op heden Rajapaksa alle onderzoeken heeft tegengehouden. Duidelijk is dat er meer dan 40.000 mensen zijn omgekomen in de laatste weken van het conflict, waaronder veel burgerslachtoffers, en dat er waarschijnlijk aan beide kanten oorlogsmisdaden zijn gepleegd. Desondanks is de president hierdoor zeer populair geworden, aangezien het wel heeft geleid tot een lange periode van rust in Sri Lanka en hierdoor er een flinke economische ontwikkeling is gekomen, waaronder een scherpe groei van het toerisme. Echter door de eerder genoemde corruptie (zoals bijvoorbeeld het eerder genoemde bijna ongebruikte vliegveld dat met leningen van China door vriendjes van de president gebouwd is) en het feit dat de economische groei voorbij is gegaan aan een groot deel van arme minderheden en arme boeren, is de populariteit flink gedaald. Het was zeer de vraag wat de president zou gaan doen in het geval van een nederlaag, en er werd zelfs gevreesd dat hij deze niet zou accepteren en hij militair de macht zou proberen te behouden. Bij aankomst in het dorpje in the hill country – helemaal in the middle of nowhere – staat dan ook flink bewapende politie en militairen bij het stembureau - en overal in het land is de spanning duidelijk voelbaar. Anyways - voor ons gewoon een dag als usual - dus we maken vanuit het dorpje een wandeling en zien dat we via een thee-plantage naar een bergtop kunnen lopen, met aan 1 kant een stijle klif. We lopen via de plantage omhoog en daarna door het bos naar de top van de berg - en hebben vanuit hier een prachtig uitzicht over het achterliggende land naar het zuiden. Als het wat helderder was geweest dan hadden we vanuit hier makkelijk de kust kunnen zien – maar dat is hier zelden het geval. We lopen weer terug omlaag en terug naar het dorpje, en lopen over de spoorrails (dat is hier heel normaal) terug naar het guesthouse in Haputale. Onderweg ook hier weer prachtige uitzichten, maar nu naar de noordkant over de rest van the hill country. Aan het einde van de dag blijkt dat Rajapaksa de verkiezingen heeft verloren. Gelukkig erkent hij zijn verlies zonder problemen – en ik denk dat het voor Sri Lanka heel positief is dat ze een nieuwe president hebben gekozen die het land verder de toekomst in kan sturen.

De laatste dag in the hill country staan we wederom vroeg op om met een tuk-tuk naar de 'Lipton Seat' te gaan. Dit is de thee-plantage in de buurt van de bekende Lipton familie. Er is hier een uitzichtpunt op meer dan 2000 meter hoogte, waar je een prachtig uitzicht hebt over de naastgelegen gebieden, en bijna 360 graden om je heen kan kijken. Het is helaas wederom een beetje mistig, dus we konden weer niet heel ver kijken. Wat wel mooi was, was dat op de top van de berg een klein thee-huisje is, waar je een heerlijke kop warme thee kan drinken. (Lipton?). Aangezien het 's morgens vroeg nog fris is, is dat echt genieten. Daarna lopen we over de thee-plantage terug naar een nabijgelegen dorpje, en pakken daar de bus terug naar Haputale. De dag erna vertrekken we met de ochtendtrein richting Kandy, zo'n 150 kilometer verderop gelegen richting het noord-westen. Dit is de rest van de treinreis die zo hoog staat aangeschreven, en de uitzichten zijn inderdaad prachtig. Het is ook een hele fijne manier van reizen, veel minder druk en veel comfortabeler. De deuren van de trein staan gewoon open, en ik heb een groot deel van de reis dan ook in de deuropening gestaan, met de wind in je gezicht en de zon op je hoofd, genieten van het uitzicht over het prachtige landschap.

Na zo'n 6 uur in de trein komen we aan in Kandy (snel is anders). We zijn in Kandy voornamelijk voor 1 reden: het aanvragen van een visum voor India! We hadden al langer het idee om naar India te gaan, maar nu besloten dat we dit zeker gaan doen. Het aanvragen van het visa voor India is nog niet zo gemakkelijk, zeker niet in het buitenland, en dit heeft dan ook wel wat onderzoekwerk in beslag genomen. Uiteindelijk konden we na nog wat kleine last-minute aanpassingen de aanvraag indienen, en konden daarna 1 week later in de ochtend opnieuw terugkomen met ons paspoort, om daarna in de middag je paspoort met het visum erin weer terug te krijgen. We besluiten de rest van de dag met het verkennen van de stad en lopen naar een prachtig Budha beeld in een van de aangrenzende heuvels, met een mooi uitzicht over de stad. Aangezien Kandy een vrij drukke stad is en we hier niet zo'n zin in hebben, vertrekken we de volgende dag meteen richting het noorden richting Badhulla, een kleine 3 uur met de bus. Het landschap is hier ondertussen weer zo goed als vlak, met als uitzondering af en toe een gigantische rots die hoog boven het landschap uitsteekt. We zoeken een mooi en zeer rustig gelegen guesthouse in de buurt van de bekende cave-tempels die hier te vinden zijn. We hebben de tempels zelf niet bezocht, maar wel een mooie wandeling in de omgeving gemaakt. Daarna zijn we doorgereisd naar Sigiriya rock, een hoge rots waar een vroegere koning zo'n 1600 jaar geleden een fort op heeft gebouwd. Het fort is nu een ruïne, maar je kan de rots nog steeds beklimmen voor prachtige uitzichten. Naast Sigiriya rock ligt nog een andere rots, Pidurangala Rock. Deze rots is bijna even hoog, heeft halverwege een mooie liggende Budha in een grot, is veel minder drukbezocht en ook belangrijk – je hoeft er nauwelijks entree te betalen (1,5 euro tegenover 30 euro). Het moge duidelijk zijn dat we deze rots hebben beklommen – en vanaf hier ook een heel mooi uitzicht, en ook een heel mooi uitzicht op Sigiriya rock. Het is een erg mooi en natuurlijk gebied, en het is heerlijk fietsen hier met de fietsen die we van het guesthouse konden lenen.

De dag erna zijn we (wederom grotendeels per trein) doorgereisd, helemaal naar het noorden van Sri-Lanka, naar de plaats Jaffna. Jaffna was tot 2009 het epi-centrum van de burgeroorlog, en het gebied is pas sinds een aantal jaar voor toeristen toegankelijk. De meerderheid van de mensen die in dit gebied wonen behoren tot de Tamil minderheid, wat ook een hele andere sfeer/cultuur/religie etc. met zich mee brengt. De Tamil bevolking is Hindu, de Sinhalese bevolking (de overgrote meerderheid) is Boeddhistisch, alhoewel er ook Christenen en Moslims te vinden zijn in Sri Lanka. De eerste dag lopen we vooral door de stad en het drukke en levendige centrum - wat al een hele ervaring op zich is. Toevallig is het een feestdag voor de Hindu's, iets met koeien - en er lopen dan ook een flink aantal 'versierde' koeien door de stad, gevolgd door hele hordes mensen die allemaal traditioneel gekleed zijn. Op een van de andere dagen in Jaffna hebben we met een scooter de omliggende omgeving verkend. We hebben een aantal eilandjes bekeken die verbonden zijn met bruggen, en zijn langs de noordkant van de kust gereden. De stranden zijn hier niet bijzonder mooi, maar de kuststrook is wel grotendeels onbebouwd en daardoor heel natuurlijk. Verder zie je overal verlaten en vervallen huizen, een duidelijke erfenis van de burgeroorlog. Het leger is hier ook nog massaal aanwezig, en op veel plekken zie je militaire basissen met duidelijk zichtbare gewapende soldaten. Verder besteden we ook een dag in het guesthouse met niks doen en vooral veel lezen. Ik heb sinds een paar weken de smaak van het lezen weer helemaal te pakken en ik vind het heerlijk om een groot deel van de dag gewoon te lezen. Pffff, zwaar leven hoor ;-)

Na een paar dagen in het noorden te zijn geweest besluiten we dat we ook het oosten van Sri-Lanka gezien willen hebben (om het cirkeltje mooi rond te maken). De oost-kust van Sri Lanka heeft een hele mooie kuststrook, met een aantal mooie maar niet al te toeristische stranden. Eigenlijk zou het momenteel een moesson-periode moeten zijn, maar we hadden van andere mensen gehoord dat het er gewoon droog is nu. Met de trein van 07:10 vertrekken we vanuit Jaffna een stukje richting het zuiden, om daar vervolgens met de bus verder naar het oosten te gaan, naar het plaatsje Trincomallee. Vanuit hier weer met een andere bus door naar onze eindbestemming Upuvalli. Het is nog vroeg in de middag als we aankomen, en we hebben dan ook genoeg tijd om rustig op zoek te gaan naar een mooi hotelletje. Aangezien het laagseizoen is, willen we proberen om een mooie kamer te regelen voor een mooie prijs. Na het bekijken van een paar plekken belanden we in een van de mooiste hotels in de buurt, dat normaal behoorlijk boven het budget zou zijn, maar na een beetje onderhandelen kunnen we hier voor een hele mooie prijs blijven. Super relaxed! Mooi zwembad, mooie kamer met groot balkon, vlak bij het strand. De dagen hier waren vooral lekker ontspannen, zwemmen in de zee en in het zwembad, lekker eten in nabijgelegen (locale) tentjes. Ook wederom een dagje met de scooter op pad geweest, wat toch wel een ideale methode is om veel van het land te verkennen. Via de kust naar boven gereden, en onderweg soms een zijweg inslaan richting het binnenland. Tijdens een van deze weggetjes door het binnenland worden we door een militair langs de kant (ook dit deel van Sri-Lanka heeft nog veel militaire aanwezigheid) gewezen op een zijweg die naar een tempel lijdt. Naast hem stonden twee mansen met grote automatische geweren, dus dan ben je toch snel geneigd om het advies van de man op te volgen en even een kijkje te nemen. Maar het bleek de moeitje waard. We kwamen uit bij een oude tempel op een bescheiden rots, waar vanuit je een heel mooi uitzicht had over het omliggende gebied. Je kan naar verschillende kanten heel ver kijken, en het mooie is dat er alleen maar natuur te zien is. Dit deel van Sri-Lanka is echt nog heel erg basic, en weinig ontwikkeld.

Het laatste deel van de reis is de terugreis richting het westen. We moesten uiteraard nogmaals even naar Kandy, om het visum voor India op te halen. Deze keer boeken we een guesthouse buiten de stad, om een beetje aan de drukte te kunnen ontsnappen. Het visa is nu in de pocket en momenteel zijn we in Negombo – een stadje aan de kust 25 kilometer ten noorden van de hoofdstad, vlak bij het vliegveld. Vandaag zijn we om 05:00 uur opgestaan om naar de vis-markt te gaan, waar echt een gigantische hoeveelheid vis wordt verhandeld. Vooral veel grote tonijn, en dan heb ik het echt over tonijn van honderd kilo of meer. Daarna zijn we met de scooter naar een mooi en verlaten strandje gereden en hebben daar lekker gelegen en gezwommen. Morgen vliegen we naar India om daar het grote avontuur verder voort te zetten.. Sri-Lanka was een hele mooie opmaak naar wat vaak omschreven wordt als de grootste 'culture-shock' die je kan krijgen – het bezoeken van India. Wat betreft Sri-Lanka: De cultuur is hier duidelijk anders de Zuid-Oost Aziatische cultuur van de afgelopen maanden. Het eiland wordt gekenmerkt door een hele grote diversiteit en dat maakt het reizen hier heel erg interessant. De ene dag lig je op het strand, de dag erna sta je tussen de olifanten in een natuurpark, de dag erna maak je een mooie wandeling in mistige heuvels met thee-plantages. De mensen zijn er vriendelijk (alhoewel ze ook opdringerig kunnen zijn, wat in India nog veel erger zal zijn), en de mensen zijn oprecht blij om toeristen te verwelkomen. Het feit dat ze allemaal best een woordje engels spreken maakt het makkelijk om met de locals te communiceren – iets wat op eerdere plekken wel eens anders is geweest. Ik kijk er naar uit om morgen het vliegtuig in te stappen en nu India te gaan verkennen, maar zal Sri-Lanka zeker niet vergeten! Ik zal jullie uiteraard op de hoogte houden en vergeet niet om ook even de foto's van Sri-Lanka te bekijken!